ที่มา...ที่ไป

ก่อนจะมาจับงานทางด้านคาร์แคร์อย่างที่ทำอยู่ในปัจจุบัน ผมเรียนจบระดับปริญญาตรี บริหารธุรกิจ สาขาการบัญชี จากมหาวิทยาลัยรามคำแหง อาชีพแรกของชีวิต คือ การเป็นพนักงานธนาคารของธนาคารชั้นนำแห่งหนึ่งของประเทศไทย ผมปล่อยเวลาผ่านไปกับอาชีพนี้อยู่เป็นสิบปี ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากงานธนาคาร ซึ่งข้อดีหลายข้อถูกนำมาปรับปรุงประยุกต์ใช้ในงานปัจจุบัน รวมทั้งข้อเสียอีกหลายข้อที่ผมพยายามไม่ให้เกิดขึ้นกับการบริหารงานในธุรกิจของตัวเอง

แล้วจู่ๆทำไมผมจึงหันหลังให้งานในห้องแอร์เย็นฉ่ำ มาตรากตรำกับงานที่ต้องใช้เรี่ยวแรงมากกว่าเก่า แถมไม่ได้นั่งสบายอยู่ในห้องแอร์เหมือนแต่ก่อน เหตุผลง่ายๆข้อแรกที่ผมคิดว่าคนที่เคยผ่านงานการเป็นลูกจ้างมาคงใฝ่ฝันด้วยกันทั้งนั้นก็คือ การได้มีโอกาสเป็น "นายของตัวเอง" มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ได้คิดเองทำเอง ไม่มีใครมาขีดเส้นกะเกณฑ์ให้ทำอย่างนั้นให้ทำอย่างนี้ ไม่มีใครมายัดเยียดอะไรที่ไม่อยากทำให้ทำ นั่นแหล่ะที่เป็นเหตุผลแรกและแรงพอที่จะชักนำให้มีแผนการต่างๆเกิดขึ้นในหัวสมองลูกจ้างคนหนึ่งขององค์กรขนาดใหญ่ระดับประเทศ ซึ่งกว่าจะได้ผลลงตัวของทางออกก็ใช้เวลาในการค้นหานานพอควร และจุดนี้ล่ะที่โดยส่วนตัวผมแล้วถือว่ามันสำคัญเป็นอย่างยิ่ง เพราะถ้าสิ่งที่เราได้มาจากการค้นหานั้นมันไม่ใช่ความเป็นจริงในตัวเรา มันจะนำมาซึ่งการสูญเสียเวลาเหมือนกับการหลงทางอยู่กับอาชีพเดิมที่เราเคยทำอยู่ และ "เวลา" นั้นเป็นต้นทุนซึ่งไม่อาจประมาณค่าได้เลยจริงๆ สิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึงนั้นก็คือ "งานที่เรารัก" หรือ "งานที่เราคาดว่าจะรักและใช้ชีวิตอยู่กับมันได้" (เพราะบางทีงานที่เรารักจริงๆ เราเองก็ไม่สามารถจะทำได้ ด้วยเหตุผลนานานับประการเหมือนกัน) นี่แหล่ะคือจุดเริ่มต้นแรกที่ต้องไตร่ตรองตัวเองให้ดี